بقعه مبارک سید الحسین(ع) در 105 کیلومتری شهرستان نهبندان و از جاده اصلی حدود 35 کیلو متر به سمت عربخانه بر فراز کوهی نزدیک دهستان دهک واقع شده است . نسب این امامزاده با چهار واسطه به امام علی(ع) می رسد . امامزاده سید الحسین (ع) از نوادگان حضرت ابوالفضل(ع) می باشد ، وی یکی از مبارزان زمان خود بوده است . بقعه مبارک امامزاده در دامنه کوه قرار دارد، گنبد آن با کاشی کاری آبی و نقش های اسلیمی به شکل قبه ای بر فراز آرامگاه امامزاده قرار گرفته است. نمای داخلی آن آیینه کاریست، که با پیگری هیئت امنای این امامزاده هنرمندانی از شهر اصفهان که در حرم مطهر امام رضا(ع) آیینه کاری می می نمودن جهت تزیین نمای داخلی مقبره و آیینه کاری آن به روستا آمده و در زیباترین وجه ممکن به تزیین آن اقدام نمودن . برگذاری مراسمات عزاداری تاسوعای حسینی و جشن میلاد حضرت ابوالفضل(ع) و همچنین مراسم 28 صفر لز بزرگترین و با شکوه ترین مراسمات مذهبی می باشد که در این بقعه مبارکه برگزار می شود.
نَحْنُ اَقَمْنا عَمودَ الْحَقِّ و هَزَمْنا جُیوشَ الْباطِلِ؛
ما (اهل بیت) ستون هاى حق را استوار و لشکریان باطل را متلاشى کردیم.
تصنیف غررالحکم و درر الکلم،ص120
تـا عـلــی ماهَـش بـه ســوی قبـــر بُرد
مـاه، رخ از شــرم، پـشـت ابـــــر بُرد
آرزوهــا را عـلــی در خــــاک کـــرد
خـاک هــم گـویی گــریبـان چاک کرد
زد صــدا: ای خــاک، جـانـانــم بگیــر
تــن نـمـانــده هیـچ از او، جـانـــم بگیر
نــاگــهـان بـر یــاری دســــت خــــــدا
دسـتــی آمـد، همچو دست مصـطـفــی
گـوهــرش را از صــدف، دریا گرفت
احـمــــد از دامـاد خـود، زهــرا گرفت
گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رُسُــــــــل
وی بَــر تـــو خُــرد، یکسر جزء و کل
از مــن ایــن آزرده جـانـــت را بـگـیـر
بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگیــــــــــر
بــار دیــگر، هـدیـه ی داور بـگـیــــــــر
کــوثـــرت از سـاقــــی کـوثــــــــر بگیر
مــی کِـشــد خجلــت عـلــی از محضـرت
یــاس دادی، می دهد نیلوفــرت
نَحنُ وَسیلَتُهِ فِی خَلقِه وَ نَحنُ خاصَّتُه وَ مَحَلُّ قُدسِه وَ نَحنُ حُجَّتُه فی غَیبِه وَ نَحنُ وَرَثَهُ أنبیائِه؛
ما اهل بیت رسول خدا(ص) وسیله ارتباط خدا با مخلوقاتیم ما برگزیدگان خداییم و جایگاه پاکی ها، ما دلیل های روشن خداییم و وارث پیامبران الهی.
منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی) ج20 ، ص97 - شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج16، ص211